Rozdział 13 część 2

Po szkole :
Roller:
Luna:

Razem z Niną świetnie się bawimy odrabiając lekcje. Ona myśli a ja próbuje wszystko zrozumieć. Staram się ale nie mam głowy do nauki. Moje myśli zajmuje pewien brązowooki brunet.
- EJ Luna słuchasz mnie?
- Co? A tak słucham.
- Tak? To o czym mówiłam?
- O chemii.
- Tak chyba o tej miedzy tobą a Gastonem.
- Między nami nie ma żadnej chemii. Dzisiaj sam powiedział że nie wie kim jestem.
- Boże Luna bo tak jest mu lepiej znieść wasze rozstanie.
- Tak oczywiście.
- A co z konkursem?
- Jak to co?
- No tańczycie w nim razem. Jesteście jednymi osobami które dały rade być lepsi od Matteo i Ambar.
- Byliśmy. To już nie będzie to samo..
- Jejku Luna możesz przełamać swoją dumę i porozmawiać z nim?!
- Nie. Czemu ja mam się do niego odzywać a on nie może?
- Przypomnę ci że to ciebie było słychać w całym Rolerze i że to ty go uderzyłaś.
- Skąd wiesz że go uderzyłam?
- Oj byłam wtedy. Widziałam wszystko. Gdyby nie mówił prawdy to dlaczego siedział do samego zamknięcia. Nie miał ochoty wracać do domu i spotkać ciebie. Najbardziej bolało go to że przez niego płaczesz. Tego nigdy sobie nie wybaczy.
- Skąd ty to wszystko wiesz ?
- Bo mam oczy i uszy otwarte. Nie licząc dzisiejszej akcji przed lekcjami. To jak na siebie patrzyliście. Wtedy w jego oczach widać było miłość i ból. A twoje oczy były zimne. To go zabolało dlatego odwrócił wzrok i uciekł.
- Jejku Nina przez ciebie mam wątpliwości.
- To może rozwiejesz je podczas rozmowy z nim?
- Nie Nina,ja nie jestem gotowa.
- A kiedy będziesz? Jak on zapomni i znajdzie inną?
- Znajdzie inną?
- Tak, co ty myślisz że będzie czekać wieczność aż ty się zdecydujesz?
- Masz racje muszę z nim porozmawiać ale tylko o konkursie.
- To już jakiś postęp. To idź, pewnie jest na torze.
- Dobra no to idę.
Przełamałam strach. Musimy porozmawiać. Drogę jednak zagrodził mi Simon.
- Simon, co ty tu robisz?
- Luna chce z tobą pogadać. Ja nadal cię kocham.
- Ale ja cie nie kocham! A teraz przepraszam idę ratować mój związek z GASTONEM!
- Co on ma czego mi brakuje?
- Nie jesteś nim. To wystarcza.
- Ale Luna... - Złapał mnie za rękę.
- Możesz mnie puścić?
- Nie.
- Puść mnie! - Podniosłam głos.
- Nie. Ty musisz zrozumieć że my jesteśmy sobie przeznaczeni.
- Puszczaj mnie. - Zaczęłam krzyczeć.
- Och Luna tak bardzo za tobą tęskniłem. - Zaczął zbliżać się do moich ust.
- Koleś nie rozumiesz że masz ją zostawić? - Dobrze znałam ten głos
- A może ona sama zadecyduje?
- Z wielką chęcią. Spierdalaj.
- Słyszałeś, spierdalaj. - Powiedział Simon.
- Ty chyba nie zrozumiałeś do kogo ja to powiedziałam. Powtórzę. Simon spierdalaj.
- Ja?
- Tak ty. Miedzy nami wszystko skończone.
- Ja nie odpuszczę. Zobaczysz jeszcze mnie popamiętasz. - Odszedł.
- Tak mi przykro że teraz będziesz go codziennie widywać.  - Powiedział Matteo.
- Codziennie? O czym ty mówisz?
- To ty o niczym nie wiesz? Simon jest nowym pomocnikiem na torze. I gra w zespole Nica i Pedra. Gaston miał ci o tym powiedzieć.
- Gaston! - Krzyknęłam.
- Gdzie on jest?
- Przed chwilą wyszedł. Poszedł do domu.
- O nie. Ja muszę z nim pogadać.
- Idź. Może go dogonisz. Znając jego poszedł przez park.
- Dzięki Matteo. Pa Nina! - Wybiegłam z Rollera jak najszybciej. Jeśli teraz z nim nie pogadam to mogę już nie mieć odwagi. Znalazłam go na ławce w pobliskim parku. Robił zdjęcia. Nie wiedziałam że lubi fotografię. Przysiadłam się do niego. On już chciał iść ale złapałam go za rękę.
- Proszę usiądź. Porozmawiajmy.
- O czym chcesz rozmawiać? Wyraziłaś się jasno. Między nami wszystko skończone.
- Proszę usiądź. - Usiadł.
- Słucham. O czym chcesz rozmawiać? Bo ja nie mam ci nic do powiedzenia.
- Co robimy z konkursem? W końcu byliśmy najlepsi.
- Rezygnuje. Masz jeszcze czas możesz sobie kogoś znaleźć.
- Zaczęliśmy razem to skończymy też razem.
- I jak ty to sobie wyobrażasz? Będziemy udawać że nigdy nic między nami nic nie było?
- Tego nie przemyślałam. - Czułam się nieco zakłopotana.
- No właśnie. To nie ma już żadnego sensu. Lepiej zapomnieć.
- Nigdy o tobie nie zapomnę ale masz racje branie udziału w konkursie nie ma sensu. Lepiej jak zapomnimy. - Wypowiedziałam te słowa z ciężkim sercem. Nie chciałam ale jak dla niego będzie lepiej to przystanę na jego propozycję. Wyjęłam jeszcze coś z kieszeni.
- To należy do ciebie. - Podałam mu bransoletkę którą podarował mi na pierwszej randce.
- Zatrzymaj ją sobie. Jest dla dziewczyny wyjątkowej. Pierwszej której oddałem swoje serce.
- Dziękuje ale ona przypomina mi o tobie. - Mówię.
-To źle? Byłem aż takim złym chłopakiem?
- Niee. Byłeś wspaniałym chłopakiem. - Pod wpływem emocji przytuliłam się do niego.
- Przepraszam. - Szepnął i  mnie pocałował. Ten pocałunek był inny niż wszystkie. Zawarli w nim wszystkie uczucia które kłębiły się w nich. W końcu się od siebie oderwali. Żadne nie miało odwagi spojrzeć drugiemu w oczy. Bali się co w nich zobaczą. W końcu oczy są odzwierciedleniem duszy.
- Przepraszam, nie powinienem.
- Masz racje nie powinieneś. Na mnie już czas.
- Tak ja też powinienem już iść. Zatrzymaj ją sobie. - Włożył mi w rękę bransoletkę. Odszedł. Nie zaszczycił mnie nawet jednym spojrzeniem. Powinnam zbierać się do domu ale nie miałam siły. Przez ten pocałunek mam jeszcze większe wątpliwości. Siedziałam tak i nawet nie zauważyłam jak po moich policzkach zaczęły spływać słone łzy. Łzy bezsilności. W końcu wyjęłam telefon. Miałam trzy nieodebrane połączenia od Ambar i dwa od Niny. Zadzwoniłam najpierw do Niny.
- Hej Nina, coś się stało?
- Hej, wreszcie odwoniłaś. Co się z tobą dzieję? Ambar postawiła cały Roller na nogi bo gdzieś zniknęłaś. Co się dzieje?
- Nic się nie stało. Jestem w parku i wracam do domu. Nie martw się.
- No dobrze ale zadzwoń do Ambar, bardzo się martwiła.
- Okey, do jutra Nina.
- Do jutra Luna.
Rozłączyłam się. Wybrałam numer Ambar.
- Luna?! Gdzie jesteś? Co się z tobą dzieje?! - Zaczęła mnie zasypywać pytaniami.
- Spokojnie Ambar. Nic mi nie jest. Jestem w parku przy Rollerze. Wracam do domu.
-Co ty tam robiłaś?
- Miałam poważną rozmowę z Gastonem. Nie pytaj bo i tak ci nie powiem.
- Dobrze ale wracaj do domu. Twoja mama bardzo się o ciebie martwi.
- Zaraz będę.
Rozłączyła się. Zaczęłam iść do domu. Droga zajęła mi jakieś 10 minut. Nie zdążyłam zdjąć butów jak przybiegła Ambar, pani Sharon, Miguel i Monica.
- Luna!! - Rzuciła się na mnie Ambar.
- Córeczko gdzie się podziewałaś?
- Byłam w parku niedaleko Rollera. Musiałam sobie coś wyjaśnić z kolegą.
-Nic ci nie jest?
- Nie wszystko w porządku.
- Ciesze się że nic ci się nie stało. - Powiedziała Pani Benson.
- Wybaczcie ale chciałabym się położyć, jestem bardzo zmęczona.
- Nie chcesz nic do jedzenia? - Spytała mnie mama.
- Nie jestem głodna. Dobranoc.
- Dobranoc.  - Powiedzieli wszyscy.
Poszłam do łazienki. Umyłam się. Weszłam do pokoju i zastałam Ambar wylegującą się na kanapie w moim pokoju.
- Co ty tu robisz? - Zapytałam.
- Przyszłam porozmawiać. Może wszyscy nie widzieli ale ja tak. Płakałaś. Znowu.
- Co ciebie to obchodzi?
- Obchodzi bo jesteś moją przyjaciółką. I płaczesz podejrzewam że przez mojego przyjaciela.
- Może i tak. Może jego zapytasz?
- Pytam ciebie. I żądam odpowiedzi.
- Tak, przez niego. A teraz do widzenia. - Pokazałam jej ręką drzwi.
- Ale dlaczego? Co on ci znowu powiedział?
- Nie powiedział a co zrobił. Pocałował mnie.
- Co?!
- To a teraz wyjdź.
- Czekaj. Jednego nie rozumiem. Nie podobał ci się pocałunek?
- Wynocha!
- Jutro do tego wrócimy. A i po szkole wróć do domu.
- Dlaczego?
- U dowodnie ci że Gaston nie pocałował Delphi.
- Jak?
- Zobaczysz. Dobranoc.
- Dobranoc.
Jestem ciekawa co ona wymyśliła. Jest jakaś taka zbyt pewna niewinności Gastona.
Usnęłam jakoś tak szybko. Miałam dziwny sen. Byłam mała. W takim dużym domu. Huśtałam się na huśtawce. Widziałam moich rodziców. Siedzieli na altance, rozmawiali. Ale to nie byli rodzice których mam teraz. Czyżbym była adoptowana?
~~*~~
 Przepraszam ale nie mogłam inaczej.
Mam nadzieję że nie będziecie źli.
Buziaczki :**